یک حسرت دنباله دار برای بیرانوند

دلیل اصلی این موضوع را باید در ناکامی تیم های ملی و باشگاهی کشورمان در رقابت های مختلف جستجو کنیم؛ تیم ملی ایران سال هاست قهرمان آسیا نشده و تیم های باشگاهی ما در لیگ قهرمانان آسیا اغلب ناکام بوده و در بهترین حال دوم شده اند. در چنین شرایطی و با توجه به این که afc این جایزه را فقط به بازیکنان شاغل در آسیا می دهد و لژیونرهای حاضر در فوتبال اروپا جایزه جداگانه ای دارند و معیار امتیازدهی هم براساس بازی های ملی و باشگاهی بین المللی است، بازیکنان ما کار سختی در رقابت با نفرات دیگر کشورها دارند و فوتبال ما که مانند گذشته ستاره ساز نیست و در سطح تیمی هم موفقیتی نداشته، در این سال ها یک ناکام مطلق در کسب عنوان بهترین بازیکن سال آسیا بوده است.

ته ایم و امسال هم اکرم عفیف که با قطر به مقام قهرمانی جام ملت ها رسید، جایزه را به خانه برد. در سال های گذشته هم نفراتی چون هادی عقیلی، فرشید طالبی، فرهاد مجیدی، علی کریمی و جواد نکونام که با تیم های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا عملکرد خوبی داشته اند کاندید شده اند و چه بسا اگر یک تیم باشگاهی ما در این سال ها در آسیا قهرمان می شد، ما هم برنده این جایزه بودیم و 15 سال در حسرت آن نمی ماندیم.

علاوه بر ناکامی کشورمان در سال های اخیر که شانس ما را کاهش داده، کنفدراسیون فوتبال آسیا هم در سال های اخیر انتخاب های عجیب و غریب زیادی داشته که بسیاری از آن ها فوتبالی به نظر نمی رسد و خبر از لابی های پشت پرده می دهد؛ موضوعی که فوتبال ما همواره در آن ضعیف عمل کرده و قافیه را به رقبا باخته است. یکی از این انتخاب های عجیب، انتخاب عبدالکریم حسن در سال 2018 بود؛ مدافع چپ تیم ملی قطر و تیم السد در حالی جلوتر از نفراتی چون سوزوکی و بیرانوند مرد سال فوتبال آسیا شد که حتی در کشور خود هم زیر سایه اکرم عفیف و موئز علی قرار داشت و سوزوکی با کاشیما قهزمان آسیا شد و بیرانوند هم در جام جهانی درخشید و با پرسپولیس تا فینال لیگ قهرمانان بالا رفت.

در چنین شرایطی و با توجه به اینکه تیم ملی تورنمنت مهمی در پیش ندارد، باید منتظر باشیم و ببینیم تیم های باشگاهی و بازیکنان ما در این فصل از لیگ قهرمانان چه عملکردی خواهند داشت و آیا در سال 2020 ناکامی ما در کسب عنوان مرد سال آسیا پایان می یابد یا همچنان ادامه پیدا خواهد کرد.