برانکو، کونته و هوادار پرسپولیس

کم‌لطفی از همان هفته اول

امسال به استثنای داربی تهران که همیشه شرایط خاص خودش را دارد، نرخ حضور تماشاگران پرسپولیس در ورزشگاه از معدل استقلال، سپاهان، تراکتورسازی و حتی شهر خودرو هم پایین‌تر بوده است. در جریان آخرین بازی لیگی سرخپوشان در ورزشگاه آزادی که در یک روز تعطیل برابر نفت مسجد سلیمان برگزار شد، تنها هفت هزار نفر راهی استادیوم شدند که این آمار برای تیمی با داعیه محبوب‌ترین باشگاه آسیا باعث خجالت است. جالب اینکه پرسپولیس پیش از بازی با نفت مسجد سلیمان از پنج بازی آخرش چهار برد و یک مساوی به دست آورده بود و با پیروزی در آن بازی وضعیت بسیار خوبی در جدول پیدا می‌کرد. این وسط شاید برخی ادعا کنند هواداران از کیفیت نمایش‌های پرسپولیس راضی نیستند و به ورزشگاه نمی‌روند. این در حالی است که کم‌لطفی طرفداران پرسپولیس دقیقا از هفته اول و حتی پیش از رونمایی از تیم کالدرون استارت خورد؛ به طوری که در ایستگاه نخست و بازی با پارس جنوبی که در هوای مطبوع اواخر تابستان برگزار شد هم کمتر از 20 هزار نفر در ورزشگاه حاضر شدند. آیا هیچ بهانه موجهی برای این قصور می‌تواند وجود داشته باشد؟ و آیا هواداری که به ورزشگاه نمی‌رود، حق معرکه‌گیری در اینستاگرام و توییتر را دارد؟

داداش برانکو، محبوب‌تر از کالدرون!

حقیقت آن است که بسیاری از هواداران پرسپولیس هرگز نسبت به گابریل کالدرون مهربان نبوده‌اند و با عدم پشتیبانی کافی، به نوعی اقتدار او را در رختکن سلب کرده‌اند. در یک دیدگاه غلط و مخرب، چه بسا کالدرون از نگاه این جماعت کسی است که جای برانکو را «غصب» کرده، در حالی که چنین منطقی حتی با کف تفکر و تعقل هم سازگار نیست. شاید گابریل مربی فوق‌العاده‌ای نباشد، اما او کوچکترین نقشی در رفتن برانکو نداشته و تنها گناهش انگار پذیرش پیشنهاد هدایت پرسپولیس، بعد از کوچ مربی کروات بوده است! باورکردنی نیست، اما واقعا صفحه اینستاگرامی کالدرون فقط یک‌پنجم برانکو دنبال‌کننده دارد و از این نظر او حتی از داداش خسته و خواب‌آلود پروفسور هم عقب است! با این طرز حمایت، چه انتظاری از تیم دارید؟ آدمی که ترجیح می‌دهد با خاطراتش زندگی کند، طبیعتا فرصتی برای ساختن آینده نخواهد داشت.

برانکو؟ کسی برای کونته بغض نکرد

مساله فرهنگ هواداری را اصلا ساده نبینید. این داستان، پیچ و خم‌ها و ظرافت‌های خاص خودش را دارد. موضوع در یک جمله صریح و کوتاه این است که انگار بسیاری از هواداران پرسپولیس از کسب سه قهرمانی پیاپی لیگی و البته چند موفقیت همزمان دیگر سیر شده‌اند و دیگر خبری از عطش چهار سال پیش نزد آنها نیست. تیم برانکو را همان عطش پیش برد، اما از شانس بد کالدرون، مربی آرژانتینی به دوران شکم‌سیری و بی‌اشتهایی هواداران خورده است. به یوونتوس نگاه کنید؛ آنها هشت قهرمانی پیاپی در سری‌آ به دست آورده‌اند، اما هنوز برای تک‌تک مسابقات خانگی تمام صندلی‌های ورزشگاه را پر می‌کنند و از روی سکو حتی برای یک اوت و کرنر ساده هم خودشان را به آب و آتش می‌زنند. جالب است که یوونتوس این هشت قهرمانی را با دو مربی به دست آورده؛ اولین بار آنتونیو کونته بود که بعد از هشت سال ناکامی، بانوی پیر را بر قله فوتبال ایتالیا نشاند و بعدتر هم با این تیم هت‌تریک قهرمانی کرد، اما پس از رفتن کونته، کسی در تورین با تیم قهر نکرد یا بهانه‌های بنی‌اسراییلی از جانشین او نگرفت. مردم همچنان دل دادند به کار و باعث شدند آلگری هم قهرمانی‌ها را ادامه بدهد؛ شبیه حمایتی که همین امروز از مائوریتسیو ساری وجود دارد. اینجا اما ارتش فیک لایک و کامنت، پشت پرسپولیس را خالی کرده‌اند و البته توقع معجزه دارند. منتظر بمانید، حتما می‌شود!