دستیار منصوریان گزینه مربیگری پرسپولیس بود

در فوتبال باشگاهی، اما این مربی موفقیت چشمگیری نداشته شاید به این دلیل که همانند تیم ملی نوجوانان به او بهای لازم داده نشد؛ هر چند تیم پیام مشهدی که عباس چمنیان ساخت در ادامه با مربیگری خداداد عزیزی به لیگ برتر صعود کرد. در برهه‌ای محمد مایلی‌کهن به حمید استیلی که در پرسپولیس جانشین علی دایی شده بود، توصیه کرد از عباس چمنیان به‌عنوان دستیار بهره ببرد که این پیشنهاد با وجود توصیه محمد مایلی‌کهن اجرایی نشد، اما حالا علیرضا منصوریان به دنبال استفاده از تجربیات عباس چمنیان است؛ مربی‌ای که جزو مدرسان رسمی کنفدراسیون فوتبال آسیا به‌شمار می‌رود و کلاس‌های مربیگری را در ایران تدریس می‌کند.

فصل گذشته شاهد چنین اتفاق مشابهی در نساجی بودیم؛ محمود فکری بعد از حضور در نساجی از صمد مرفاوی که در تیم‌های متعددی سرمربیگری کرده بود به عنوان مشاور و مدیر فنی سود برد که این تجربه موفقی را در تیم نساجی ثبت کرد. آنچه که مسلم است بهره گیری مربیان جوان از مربیان باتجربه و مدرسین فدراسیون فوتبال موجب می‌شود آن‌ها در جریان مسیر کمتر مرتکب اشتباه شوند چراکه پیش از انجام هر کاری مشورت می‌کنند. ترس از اینکه همه موفقیت‌ها به اسم دستیار، مدیر فنی، مشاور فنی و... نوشته شود موجب شده تا در سال‌های اخیر شاهد حضور افراد قوی در کنار مربیان نباشیم در حالی که سرمربی قوی کسی است که در کنار خود از کسانی استفاده کند که قادر به کمک باشد. سؤال اساسی اینجاست اگر کسی که در کنار سرمربی با هر عنوان قرار می‌گیرد خوب و حتی بهتر از سرمربی نداند چگونه می‌خواهد کمک حال او باشد؟