کریم باقری؛ ستاره‌ای که استاد «دستیاری» است

بازیکنی که در پست هافبک دفاعی سرآمد بازیکنان دوران خود در فوتبال ایران و آسیا بود و با شوت‌های ویرانگر و ضربات سر خود، بارها دروازه تیم‌های مختلف را باز کرد تا جایی با 50 گل زده دومین گلزن برتر تاریخ تیم ملی بعد از علی دایی و با 43 گل زده نهمین گلزن برتر تاریخ پرسپولیس در کنار دایی است که این آمار با توجه به هافبک بودن باقری و با توجه به اینکه او چند سالی را هم در اواخر دوران بازیگری خود، به عنوان مدافع وسط به میدان می‌رفت، خیره کننده است.

ستاره‌ای که سال ۱۹۹۷ به تیم منتخب آسیا دعوت شد و به تیم منتخب جهان گل‌ زد و یکی از بازیکنان اصلی ایران در جام جهانی 1998 فرانسه بود. باقری پس از اینکه در بازی مرحله پلی اف مقدماتی جام جهانی 2002 مقابل ایرلند جنوبی در سال ۱۳۸۰ از تیم ملی خداحافظی کرد، 7 سال از تیم ملی دور بود ولی وقتی سال 87 و به دعوت دایی به تیم ملی برگشت، سایت فیفا در گزارشی درباره بازگشتش، از او به عنوان «زیدان آسیا» یاد کرد. مرد شماره 6 ، سرانجام ۱۵ مهر ۸۹ در زمان مربیگری افشین قطبی و در بازی دوستانه ایران و برزیل و با انجام هشتاد و هفتمین بازی ملی‌اش برای همیشه از تیم ملی خداحافظی کرد .

او حالا پس از 9 سال و 5 ماه به عنوان مربی به تیم ملی برگشته تا دراگان اسکوچیچ را در راه بازی‌های حساس مرحله اول مقدماتی جام جهانی 2022 قطر به عنوان « دستیار» همراهی کند. انتخابی که به نظر می‌رسد یکی از درست ترین انتخاب‌های سالهای اخیر فوتبال ایران بوده و این ستاره سابق پرسپولیس و تیم ملی در جایگاهی قرار گرفته که بسیاری از روی عاقلانه بودن آن، اتفاق نظر دارند. اما باقری به غیر از دوران بازیگری پر افتخارش، چه ویژگی هایی برای دستیاری دارد که او را از سایر اسلاف خود متمایز می‌کند؟ او چطور بوده که دایی و گل محمدی و برانکو و کالدرون او را بی درنگ انتخاب کرده‌اند و حالا هم سرمربی کروات تیم ملی به سراغش آمده است؟

موضوعی که در خصوص باقری بسیار جالب توجه است، این است که او یکی از منحصر به فردترین دستیارانی است که هیچ چشمداشتی به نفر اول بودن روی نیمکت پرسپولیس که حدود 8 سال در آن حضور داشته و دارد، نداشته است. چه بسا که اگر داشت، ابتدای فصل و پس از رفتن «پروفسور» بهترین فرصت برای سرمربیگری او بود. او همین نیم فصل و پس از رفتن مرد آرژانتینی هم می‌توانست مدعی نیمکت باشد اما خودش هم هیچ وقت داعیه سرمربیگری نداشته و به راحتی جا را برای یحیی باز کرد. اما ویژگی دیگری که شاید به جرات بتوان گفت در معدود مربیانی از جمله باقری وجود دارد، مدیریت شان است که به بحث فنی شان می‌چربد.

آقا کریم یک چهره کاریزماتیک است که بازیکنان پرسپولیس هم او را بسیار دوست دارند و هم به اصطلاح از او حساب می‌برند. او به راحتی حاشیه‌ها را جمع می‌کند و رای او تاثیر مستقیمی رو تصمیم مربیان دارد. ماجرای پیام صادقیان در انتهای لیگ چهاردهم که به تعویض شدنش توسط برانکو اعتراض کرد و در نهایت از پرسپولیس کنار گذاشته شد را که یادتان هست؟ او در ماجرای دعوای علی علیپور و رامین رضاییان در اردوی آسیایی پرسپولیس هم وارد شد که علیپور با عذرخواهی ماندنی شد و رضاییان با نظر برانکو رفتنی.

باقری ویژگی هایی دارد که شاید کمتر دستیاری در گذشته داشته است و اگر به نیمکت مربیان تیم ملی حداقل در 3 دهه گذشته نگاه کنیم، به نمونه‌های کمی از جنس او بر می‌خوریم. در همین سالهای اخیر، تنها خود کارلوس کی روش بود که چهره‌ای کاریزماتیک داشت و همه چیز را تحت الشعاع خود قرار می‌داد. به عبارتی دیگر، دستیاران مرد پرتغالی نقشی در جو متحد تیم ملی در آن دوران نداشتند و این وجه گمشده‌ای بود که در زمان مارک ویلموتس مغفول ماند.

وحید هاشمیان مربی جوان، متین و با اخلاق است که بیشتر در حوزه فنی می‌تواند کمک کند ولی به نظر می‌رسد اسکوچیچ بیشتر از همیشه به یک «مبصر» نیاز دارد. دستیاری که واقعا « دست» و «یار» مربی باشد و آرامش را به تیم او منتقل کند. پیشنهادی که گویا از طرف برانکو به هموطنش داده شده و او هم خواستار حضور باقری شده تا به ستاره‌های تیم ملی نظم دهد. کاری که باقری استاد آن است و می‌تواند از عهده آن به خوبی برآید.