بیایید قراردادتان را فسخ کنید

این درواقع یک توافق نانوشته بین بازیکنان و باشگاه‌هاست: قرارداد گزاف و چند برابر قیمت واقعی ببندیم و بی‌تعهد باشیم. در باشگاه‌های ایرانی همیشه نگاه‌ها روزمره است، آنچنان‌ که قراردادها را کوتاه‌مدت می‌بندند، با این تلقی مدیران که دوره مدیریت خودشان هم شاید کوتاه باشد اما با این شیوه‌ کار، همیشه این باشگاه‌ها به چالش‌هایی می‌رسند که امروز رسیده‌اند. در گذشته نیز بهتر از این نبود. همیشه این چالش‌ها وجود داشت. اگر می‌خواهیم باشگاه‌های ایرانی همیشه با چنین بحران‌هایی در فصل نقل و انتقالات مواجه نشوند، به بازنگری در باشگاهداری نیاز داریم، نه فقط به چگونگی نوشتن قراردادها.

مدیرانی که همواره به عکس‌های یادگاری در نقل و انتقالات فکر می‌کنند، نمی‌توانند شرایط بهتری را برای باشگاه خود بسازند. عکس‌های یادگاری در نقل و انتقالات اعتبار خبری کوتاه‌مدتی را می‌سازند اما فردایی هم از راه می‌رسد که هوادار دیگر حوصله تماشای آلبوم عکس مسئول نقل و انتقالات باشگاه را ندارد و پرسش‌های هوادار شروع می‌شود. مهم‌ترین پرسش اینکه چرا هرگز به فکر آینده نیستید؟ اما چرا این قرارادادهای بازیکنان با این بندهای عجیب در باشگاه‌ها بسته می‌شوند؟ آیا مدیر برنامه‌های این بازیکنان اینقدر آسان می‌توانند باشگاه را آنچنان تحت تأثیر قرار دهند که باشگاه به بدترین قراردادها تن بدهد؟ مدیربرنامه‌‌ها در هر کجای دنیا ممکن است چنین تأثیرهایی بگذارند و این باشگاه‌ها هستند که باید تن به چنین قراردادهایی ندهند. در فوتبال ایران حتی قراردادهایی که چند ساله امضا می‌شوند، می‌توانند هر لحظه فسخ شوند و این از عجایب در نقل و انتقالات ایران است. در واقع مدیران هنگام عقد قرارداد از امضای چند ساله حرف می‌زنند اما آن بند مخفی را از همه پنهان می‌کنند.

این پنهان‌کاری چه بسا دلایلی دارد که نباید درباره‌اش حرف زد. فوتبال ایران دچار فساد در قراردادهاست. فساد در این زمینه همیشه به معنای این نیست که مدیران مشغول معامله‌های پشت پرده با ایجنت‌ها هستند. بلکه اینجا بخشی از فساد مربوط به شیوه فاسد باشگاهداری است، اینکه باشگاه تن می‌دهد به قراردادهای گزاف تا برنده نقل و انتقالات لقب بگیرد، در حالی که می‌داند توان پرداخت مبلغ قراردادها را ندارد. باشگاه‌های ایرانی سال‌هاست با همین اغلاط روزگار می‌گذرانند و حاصلش همین بدهی‌های بزرگ و پرداخت ناشدنی است که هر روز بیشتر انباشته می‌شوند و باشگاه‌ها را در بحران‌ها غرق می‌کنند. مدیران اما مسئولیتی در قبال این تصمیمات خود ندارند. می‌آیند و می‌روند، بدون پاسخگویی.