به گزارش رصد ورزشی و به نقل از فوتبالی؛ ارسلان مطهری یکی از آن پسرها بود. از همان آخرین نسلها که احتمالا تا آخرین لحظات روشنایی روز در کوچه بازی میکرد و شبها (به طبع دوره زندگی و سن و سالش) با لباس شماره ۹ علی موسوی به رقیبان گل میزد. شاید حتی علی موسوی نه و با پیراهن شماره ۱۵ مربی فعلیاش! خودش میگوید که از بچگی عشقش استقلال بوده. چیزی که حالا برای برخی پس از امضای قرارداد هم تغییر میکند اما برای ارسلان اینگونه نبود و حتی پیشنهاد قرمزها را هم رد کرد.
نیامد شماره بزرگان را بپوشد و ۷۲ را انتخاب کرد تا تلاش کند خودش شماره پیراهن را بزرگ کند. نیامد جا پای کسی بگذارد و از همان اول هم میدانست شاید در ابتدا روی صندلیهای گرم و نرم نیمکت بنشیند و پولش را بگیرد اما تلاش کرد تا جایگاهش را بگیرد. نیامد تا کری بخواند و محبوبیت پوشالی بخرد حالا هم ماحصل زحماتش را در علاقه هواداران به گیتار و دم و دستگاه بزمش میبیند. محبوب محبوب!
حتما چندین بازیکن را در لباس قرمز دیدهاید که قلبا آبی بودهاند و چند نفر بالعکس! حتی تعداد زیادی از آنها خودشان هم کتمان میکنند این علایق را، اما اگر از تک تک هواداران بپرسید گذشته بازیکنان برای شما اهمیت دارد یا نه، در قلبشان خبری از کلیشههایی چون فوتبال حرفهای شده و برای پیشرفت باید هر کاری کرد نیست. خودشان میدانند خون، خون را میکشد و از تعلقات رنگی بچگی حکم خون را دارد! باور ندارید؟ همین حالا میزان محبوبیت نوراللهی بین قرمزها و مطهری بین آبیها را بسنجید و مقایسه کنید با آنهایی که خودتان میدانید و ما نام نمی بریم. همین حالا بپرسید هواداران از گلزنی این دو در دربیها لذت بردهاند یا نه. باور کنید که بهشان چسبیده! حسابی!