«شفایافتن و درمانشدن بیماران قبل از سال ۸۴۶، نهتنها خیلی خطرناک بود بلکه روند بهشدت دردناکی هم داشت؛ چراکه تا قبل از آن، داروی بیهوشی اختراع نشده بود. در نتیجه تمام جراحیها تا زمانی که بیماران از هوش نرفته بودند، انجام میشد و ادامه مییافت. این نوع جراحیها بهشدت خطرناک بود؛ چراکه بیمار ممکن بود در اثر شدت درد طاقتفرسایی که تجربه میکرد، بیهوش شده و نبض ناپایدار او، بر روند موفقیت جراحی تاثیرگذار باشد.
این بدان معنا بود که به جراحان شایسته و حرفهای در زمینه پزشکی نیاز بود تا بتوانند عملهای جراحی را در کمتر از ۱۰ دقیقه انجام دهند. باید این را در نظر داشت که اکثر جراحیها در آن زمان، شامل قطع عضو به دلیل ابتلا به بیماریهایی مثل قانقاریا یا سایر روشهای ساده بود و در آن دوره، خبری از انجام جراحیهایی مثل پیوند عضو یا چنین گونه جراحیهایی نبود.
منبع: خبرآنلاین