قصه تکراری افشای اسناد محرمانه در استقلال

نکته تلخ داستان دو خارجی استقلال، این بود که افشای سند که مغایر با اصول فوتبال حرفه‌ای و حریم خصوصی اشخاص است، در استقلال برای نخستین بار نیست که رخ می‌دهد. دو سال هم نمی‌گذرد از زمانی که وقوع داستانی مشابه، مامه تیام و سرور جباروف را پس از کش‌وقوس‌های فراوان و در آستانه عقد قرارداد جدید با استقلال، از آبی‌ها دور کرد؛ یا بهتر بگوییم، فراری داد. عدم شفافیت در پرداخت‌های مالی و اعتماد به مشاورین و مدعیان منفعت‌طلب، از جمله اشتباهات نابخشودنی است که سال‌هاست در فوتبال ما مرتفع نمی‌شود؛ بلکه از مدیری به مدیری دیگر منتقل می‌شود. ماجرایی که استقلال با خارجی‌هایش داشته، تنها یک نمونه حاد از نمود این اشتباهات در فضای فوتبال ایران است. اینکه فوتبال ایران در شرایط سخت تحریمی و کرونایی مشکل یا حتی ورشکستگی مالی داشته باشد، قابل درک است؛ ولی توجیه نمی‌کند که دغدغه و چالش باشگاه‌های بزرگی همچون استقلال، پرداخت 10 درصد یا یک قسط از قرارداد بازیکنانش باشد. چالشی که اگر باشگاه دست‌وپا شکسته از عهده آن برآید هم برای خودش یک پیام تبریک و شادی با قلم درشت می‌نویسد تا از آگاه شدن چشم و گوش ما از وصف وجنات ارزنده‌شان مطمئن شوند.

ساختار دولتی باشگاهداری در ایران به بن‌بست رسیده. باشگاه بزرگی مانند استقلال قاعدتاً باید برایش ردیف درآمد و هزینه درنظر گرفته شده باشد و محل‌های تأمین منابع مالی خود را از قبل بشناسد. اینکه برای تأمین مطالبات بازیکنان، سران باشگاه برای یک هوادار هر چند پیام تشکر بنویسند، نشانی جز از استیصال باشگاه ندارد؛ استیصالی که راه را برای نزدیک شدن دوباره مسببان قضیه جدایی تیام و جباروف به استقلال هموار کرد.

استقلال در 3 فصل اخیر، 5 مدیرعامل به خود دیده؛ اما زنجیره‌ای از اشتباهات شبیه به هم، ستاره‌های متعددی را در این 3 سال از جمع آبی‌پوشان جدا کرد. برای جلوگیری از گزیدگی چندباره از این سوراخ، برای حفظ دیاباته، میلیچ و بسیاری دیگر، هنوز دیر نشده؛ ولی به شفافیت واقعی نیاز است. شفافیتی که در ساخت، افشا و حتی سند غیرواقعی خلاصه نشود؛ بلکه در صداقت مدیران و متولیان باشگاه بازتاب یابد.