به داد تیم ملی برس آقای ویلموتس!

به گزارش خبرنگار رصد ورزشی و به نقل از ورزش سه؛ این خلاصه ای از مسابقه ایست که هرچه به پایانش نزدیک می‌شدیم، آشفتگی و شلختگی تاکتیکی و از هم گسیختگی سازمان تیمی ما بیشتر در آن نمایان می شد. چیزی که با روزهای تفوق ما بر حریفان آسیایی در دوره دوم کاری کارلوس کی‌روش برای هواداران تیم ملی به شدت گران تمام شده و بنابراین مارک ویلموتس نیز به سرعت از جایگاهی که ممکن بود در ذهن برخی طرفداران تیم ملی داشته باشد سقوط کرده و اکنون ابراز نگرانی از ادامه کار تیم ملی با او سکه رایج گفت وگوهای فوتبالی در شبکه های اجتماعی است.

اما ما در این حد بد بودیم؟ اگر پاسخ مثبت است، چرا؟ 

*ایران در نیمه عقب،از ترکیبی قابل انتظار استفاده کرد. بیرانوند، کنعانی، پورعلی، رضاییان و محمدی. تیم یک تغییر نسبت به بازی بحرین داشت و این بار با خروج حسینی (عامل پنالتی بازی بحرین) پورعلی گنجی با رفع مصدومیت دوباره به میدان بازگشته بود. اما مدافعان ایران بارها مغلوب سرعت و تکنیک عراقی ها شدند. جالب اینکه به جز آشفتگی قلب دفاعی عملکرد منفی سه مدافع کناری ما (محمدی – نادری و رضاییان) روی هر دو گل قابل تامل بود. 

*سه هافبک ایران احمد نوراللهی، امید ابراهیمی و مسعود شجاعی هرگز موفق به پیروزی در جنگ های تن به تن با عراقی های باانگیزه نشدند. موفق ترین این جمع نوراللهی گلی زیبا برای ایران زد که می توانست متضمن یک بازی بدون باخت باشد؛ اما در نهایت این هافبک های عراق بودند که توپ را می گرداندند و بازی خود را به ما تحمیل می کردند. بازیکنان چابک و خوش تکنیکی مثل طارق و بشار که با توپگیری ها و دریبل های موفق زمینه ساز چیرگی عراق در میانه میدان بودند.

*در خط جلو محمد محبی، مهدی طارمی و سردار آزمون روز چندان موفقی را سپری نکردند و جز محبی که یک پاس گل داد دو بازیکن دیگر کمتر در موقعیت گل خطرناک و رو به دروازه حریف قرار گرفتند که شاید علت تعویض آزمون و طارمی هم همین بود. 

* تیم پرخاشگر

اینکه کریم باقری مربی پرسپولیس که قبل از ترک ایران از سوی ملی پوشان به اردو رفته بود در مصاحبه با رسانه ها حرف از لزوم آرامش در این میدان بزرگ مطرح کرد، ذهن ها را به سمت اخراج او در بازی تلخ مقابل قطر در مقدماتی جام جهانی 98 فرانسه برد که باقری عصبانی از توهین حریف، حرکتی کرد که داور او را از زمین اخراج کند. اما با وجود پیش بینی و درخواست آقا کریم ایران در بازی پربرخورد مقابل عراق یک اخراجی داد و او کسی نبود جز مسعود شجاعی باتجربه ترین بازیکن تیم ملی. جالب اینکه در بازی قبلی هم تیم ملی مقابل بحرین به نحو دیگری از پرخاش های بی پایان و عدم تمرکز بازیکنان لطمه خورده بود. 

*ایده فنی

اینکه مارک ویلموتس با کدام ایده فنی تیم ایران را به میدان می فرستد بر ما نامکشوف است، اما دو شکست متوالی خارج از خانه و خطری به بزرگی از دست رفتن احتمال صعود به جام جهانی 2022 نشانه ای از ناکارا بودن روش سرمربیگری او در تیم ملی است. ویلموتس که با اعلام میل به استعفا از هدایت تیم ملی ایران و جنگ برای دریافت دستمزد باعث اختلال در برنامه آماده سازی تیم ملی شد، باید درباره رفتار خارج از استاندارد ورزشی خود که سرنوشت تیم تحت اختیارش را به بازی گرفت توضیح بدهد. 

جالب اینکه تبعات این اشتباه بزرگ (با وجود حق شخصی او در دریافت دستمزد و اعتراض به دیرکرد) از سوی بسیاری از کارشناسان پیش بینی شده بود .

حالا ویلموتس بدون شک بخشی از اعتبار اولیه خود را در بین علاقمندان جدی تیم ملی از دست داده و این لطمه ای نیست که به سادگی قابل جبران باشد. همچنین در مقایسه دائمی وی با کارلوس کی روش سرمربی پیشین تیم ملی، آنچه که او به عنوان فوتبال تهاجمی مطرح می‌کند، جز در مسابقه با تیم های ضعیف، قابل لمس نبوده و مشخص نیست تاکتیک مد نظر (به خصوص با از دست رفتن زمان) چگونه قرار است در تیم ملی حلول کند و ایران را از یک تیم دفاعی به یک تیم مهاجم و صاحب توپ تبدیل کند.

-ویلموتس بدون شک در انتخاب فهرست های اولیه بازیکنان نمره کاملی نمی گیرد،اما عجیب تر ترکیب های ناهمگون و متفاوت او در بازی های مختلف تیم ملی است. انتخاب هایی که به جای حریف خودمان را غافلگیر می کند تا در روزی مثل امروز حتی توانایی وقت کشی و در آوردن بازی با ضد فوتبال را نداشته باشیم.

-اینکه تیم ملی ایران باز هم با ویلموتس پیش برود در اراده رییس فدراسیون فوتبال است، اما بدون شک زنگ خطر برای فوتبال ایران به صدا در آمده و با وجود خوشبینی نسبت به 4 بازی باقیمانده، شامل سه مسابقه خانگی، وضعیت آن قدر بغرنج هست که حداقل دیدگاه سرمربی تیم ملی تغییر کند؛ اینکه رقابت حتی در مرحله اول مقدماتی جام جهانی ممکن است همین قدر سخت باشد که امشب خیلی ها در هراس از حذف بی خواب باشند.

کمی استرس. خوش خیالی کافی است آقای ویلموتس.