کاندیدایی که فوتبال او را نمی‌خواهد

اینکه هر چند وقت باری قریب که سعی می کند از مسائل روز فوتبال دوری کند و کمتر بین اهالی رسانه آفتابی شود، به یکباره برای ریاست قدم به جلو می گذارد، نمی تواند بی دلیل باشد. البته، فوتبال و جذابیتش هایش، از این تناقض ها را زیاد به خودش دیده است.

برای بررسی کارنامه قریب خیلی نیاز به واکاوی نیست. او اواخر دهه 60 در هیات مدیره استقلال حضور داشت و سپس برای مدت کوتاهی در سال 75 سرپرست باشگاه شد. اوج کار مدیریتی او در سال های 82 و انتخاب امیر قلعه نویی به عنوان سرمربی استقلال بود. او بعد از مدتی از جمع آبی پوشان جدا شد و دوباره در بهمن 84 به عنوان مدیرعامل بازگشت و بعد از حضور قلعه نویی برای سومین سال، استقلال قهرمان لیگ برتر شد. سال 85 هم با رفتن وزیر رفاه و کار، قریب هم از استقلال استعفا کرد.

تا مدت ها از او در عرصه فوتبال خبری نبود و هر ازگاهی در تغییرات مدیریتی استقلال نامش مطرح و سپس منتفی می شد.

او در دوره دوم مدیریت علی کفاشیان وارد عرصه انتخاباتی فدراسیون شد و درحالی که گفته می شد مهره اصلی سازمان تربیت بدنی وقت است اما از سوی اهالی فوتبال جواب نه محکمی گرفت. مثل همیشه سالهاست که از او در عرصه فوتبال خبری نشده است. البته همواره وقتی قرار است در استقلال تغییرات مدیریتی صورت گیرد، او و برخی نام ها به طرز عجیبی همیشه آلترناتیو هستند اما قریب هیچ گاه گزینه جدی نبوده است.

اینک او بار دیگر قدم به عرصه ای گذاشته که سالهاست از آن دور بوده و چندی قبل هم جواب نه را از جامعه فوتبال گرفته اما به نظر می رسد آنهایی که هدایت اندیشه های او را در دست دارند، این بار هم این فعال حوزه اقتصادی را به ورطه رقابتی قرار داده اند که خیلی راه روشنی پیش رویش نیست. رقابتی که باعث شده برایش حلقه های اتحادی تشکیل شود که چندان اهالی فوتبالی قابل اعتماد در آن جای ندارند و مثل دور قبلی که شکست سنگینی را پذیرا شد، اکنون هم تکیه بر دستهای قدرت پنهانی داده که خیلی راه رقابت را نمی دانند و مسیر را همیشه اشتباه می روند.

یاران قریب از چند ماه قبل فعالیت های خود را برای مهیا کردن حضور او در انتخابات آغاز کرده اند و باید دید آیا این بار تلاش هدایتگران قریب به ثمر می نشیند یا خیر.