یک میزبان خوب، یک تیم ضعیف

قطر توانست جام جهانی را به کشور خود و به خلیج فارس بیاورد اما این تورنمنت ظاهراً برای تیم ملی فوتبال این کشور خیلی بزرگ بود و آنها خیلی زود از تورنمنتی که خود میزبان آن هستند، حذف شدند. هرچند که فلیکس سانچس سرمربی تیم بر این باور است که این تازه آغاز راه است.

کشور کوچک خلیج فارس، میزبان خوبی برای جام 2022 بوده و همه امکانات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری را برای برگزاری یک جام جهانی متفاوت فراهم کرده است.

یک تورنمنت متفاوت

برگزاری مسابقات فقط در سه شهر که هر سه شهر نیز فاصله کمی از یکدیگر دارند این جام را تبدیل به یک تورنمنت خاص در مقایسه با دیگر دوره‌های جام کرده است. سه شهر دوحه، الخور و الوکره میزبان این تورنمنت هستند که ورزشگاه البیت در الخور قرار دارد و ورزشگاه الجنوب در الوکره و بقیه شش ورزشگاه دیگر در دوحه قرار دارند. فاصله دو شهر دیگر با دوحه آنقدر کم است که می‌توان آنها را نیز جزوی از شهر دوحه به حساب آورد.در واقع در این تورنمنت اگر شما تماشاگر فعالی باشید می‌توانید چهار مسابقه را در روز تماشا کنید و اگر خبرنگار فعالی باشید نیز می‌توانید در دو مسابقه حضور داشته باشید (چون طبق قوانین بیش از دو بازی برای خبرنگاران تأیید نمی‌شود) و دو مسابقه را نیز از اطراف ورزشگاه گزارش کنید.

فراهم کردن امکانات اسکان و حمل و نقل در چنین فضای کوچکی و با وجود حضور تماشاگران فراوان از کشورهای مختلف، کار بسیار سختی بود که قطر به خوبی از عهده آن برآمده هرچند که مسلماً ایراداتی نیز در این زمینه وجود داشت که بویژه در برخی هتل‌ها این موضوع بیشتر به چشم می‌آمد و البته هزینه‌ها نیز در این کشور واقعاً بالاست و برای این ایام نیز گران‌تر شده است. رایگان بودن حمل و نقل عمومی مثل مترو و اتوبوس کمک زیادی به جا‌به‌جایی هواداران فوتبال کرده است اما برخی مسیرها بویژه برای رسانه‌ها و خبرنگاران بدون گرفتن تاکسی میسر نیست و این مورد هزینه‌های زیادی دارد.

حذف غم‌انگیز

هرچه زمان بیشتر به پایان بازی قطر و سنگال نزدیک می‌شد هواداران قطری آرام آرام ورزشگاه الثمامه را ترک می‌کردند و از شکست 3-1 تیم‌شان که دومین باخت متوالی عنابی‌ها بود ناراحت بودند. نتیجه این باخت چیزی نبود جز حذف تیم میزبان جام جهانی.

هواداران قطری برای تیم کشورشان در هر دو بازی سنگ تمام گذاشتند و برای بازی سوم نیز احتمالاً این کار را تکرار خواهند کرد اما این تیم توانایی درخشش در جامی به بزرگی جام جهانی را نداشت و ضعیف‌ترین نماینده آسیا در این تورنمنت شد. قطری‌ها ابتدای بازی سرود ملی را با صدای بلند می‌خواندند و در طول بازی نیز هیجان خود را به بازیکنان منتقل می‌کردند اما در اواخر بازی به سنگال به این نتیجه رسیده بودند که چیزی جز شکست نصیب‌شان نمی‌شود و به همین دلیل در سکوت بازی را تماشا یا ورزشگاه را ترک می‌کردند. وقتی با آنها صحبت می‌کردید متوجه می‌شدید از اینکه تیم‌شان در این سطح بازی می‌کند راضی هستند و بزرگ‌ترین برد را در کسب میزبانی جام جهانی و برگزاری باشکوه آن می‌دانستند.